Eindtijd Nieuwsbrief Behold Israel | Amir Tsarfati | 14 augustus 2025

Iran oogst een storm

Iran kampt met een enorme droogte en massale stroomtekorten. Een ooit stromende rivier door de grote stad Isfahan is zo goed als opgedroogd. Grote wateroppervlakken rond Teheran liggen droog. Overheidsfunctionarissen hebben verklaard dat er tegen het einde van het jaar mogelijk geen stromend water meer uit de kranen zal komen. Het gebrek aan natuurlijk stromend water veroorzaakt ook grote problemen voor waterkrachtcentrales. Ziekenhuizen komen zonder stroom te zitten, en in het hele land komen regelmatig stroomuitvallen voor. Het buurland Irak ervaart ook water- en stroomtekorten, maar niet in dezelfde mate als Iran.

Ondanks deze noodsituatie kiest het islamitische regime er niet voor om oplossingen te zoeken of de hopeloos verouderde infrastructuur te verbeteren, maar blijft het geld pompen in wapens. Afgelopen dinsdagavond kleurde de lucht op toen de IRGC zijn nieuwe Kheibar Shekan-raket testte. Ik weet zeker dat de mensen, terwijl ze deze over zagen vliegen, baden dat de raket in de aarde zou slaan en hopelijk een verborgen ondergrondse watervoorraad zou aanboren. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu richtte zich in een verklaring tot het Iraanse volk en zei: “Zodra jullie vrij zijn, zal Israël jullie technologie voor waterrecycling geven. Kom voor je toekomst de straat op.” Dit is een bijzonder aanbod, want uit pure noodzaak ontwikkelde Israël in de beginjaren van zijn bestaan een van de beste recyclingtechnologieën ter wereld. Wij in Israël willen niets liever dan de Iraanse burgers helpen die hun leiders verachten. We kunnen dat alleen niet doen zolang het volk het juk van hun onderdrukkende, radicale islamitische leiders nog niet heeft afgeworpen.

Trump en de nieuwste vredesdeal

De huidige zwakte van het Iraanse regime werd vorige week duidelijk door de vredesovereenkomst van president Donald Trump tussen Azerbeidzjan en Armenië, beide net over de noordgrens van Iran. Armenië en Azerbeidzjan liggen naast elkaar, respectievelijk in het westen en oosten. De twee landen voeren al 37 jaar een aan-uit-oorlog over de separatistische regio Nagorno-Karabach. Er is te weinig tijd om daar diep op in te gaan, maar laten we zeggen dat er bijna vrede was bereikt. Toch was er één groot struikelblok dat de deal dreigde te torpederen.

Er is een Azerbeidzjaanse enclave genaamd Nachitsjevan, gescheiden van de rest van het land door een stuk Armeens grondgebied. Er werd voorgesteld om een transportcorridor, de Zangezur-corridor, door Armenië aan te leggen, zodat de twee delen van Azerbeidzjan verbonden konden worden. Armenië, niet bepaald enthousiast over het idee dat het zuiden van hun land het ‘vlees’ zou worden in een Azerbeidzjaanse sandwich, zei nee. Hun standpunt werd versterkt door de hechte relatie tussen Azerbeidzjan en Turkije, de aartsvijand van Armenië, dat aan de westgrens van zowel Armenië als Azerbeidzjaans Nachitsjevan ligt. Hierdoor voelde Armenië zich plotseling omsloten door brood dat niet alleen uit Azerbeidzjan bestond, maar ook uit Turkije.

Toen kwam president Donald Trump met het voorstel om de Zangezur-corridor om te vormen tot de Trump Route for International Peace and Prosperity (TRIPP), waarbij de VS toezicht zou houden op de route en de ontwikkeling van het gebied. Beide partijen stemden toe en er kwam vrede. Rusland veroordeelde de oplossing, maar is te druk bezig met het ontwijken van Oekraïense drones om er iets aan te doen. Iran verklaarde dat het deze vrede nooit zou toestaan, waarbij de hoogste adviseur van de Opperste Leider zelfs beloofde dat het een kerkhof voor Amerikaanse troepen zou worden. Toch prijkt Trumps naam inmiddels op borden langs de nieuwe vredescorridor, terwijl de naam van de Opperste Leider wordt vervloekt door zijn eigen volk, dat niet genoeg water kan vinden om zich te wassen.

Het Libanon/Hezbollah

Nu de geopolitieke invloed van Iran sneller wegvloeit dan het water uit het Urmiameer, klampt het land zich wanhopig vast aan zijn terreurproxy Hezbollah om de macht in Libanon te behouden. Maar die greep is uiterst wankel. Zo werd dinsdag brigadegeneraal Maher Raad, hoofd van de inlichtingendienst van het Libanese leger in de zuidelijke buitenwijken van Beiroet en een bekende Iran-sympathisant, uit zijn functie ontheven – iets dat onmogelijk zou zijn geweest als Iran nog sterk was.

De volgende dag arriveerde Ali Larijani, secretaris van Irans Hoge Nationale Veiligheidsraad, in Beiroet om de Libanese president Joseph Aoun te ontmoeten. De president zei: “We willen samenwerken met Iran binnen het kader van soevereiniteit en wederzijds respect. De uitspraken van sommige hoge Iraanse functionarissen helpen de situatie niet. We zullen niet toestaan dat iemand anders dan de veiligheidsdiensten wapens draagt in Libanon. We verzetten ons tegen inmenging in onze interne aangelegenheden door wie dan ook.” Dit moet pijnlijk zijn geweest voor Larijani, want internationale inmenging is voor Iran net zo belangrijk als brood en boter. Wat vroeger een intimidatiemiddel van Iran zou zijn geweest, werd nu een nieuwe vernedering voor de ayatollahs.

Alsof dat nog niet genoeg was, blijft Israël Hezbollah-bolwerken in Zuid-Libanon en zelfs in het midden en noorden van het land uitschakelen. Eyal Zamir, de Israëlische stafchef, zei: “Wij staan in de frontlinie, we vallen proactief aan en verijdelen voortdurend dreigingen. We doen dit in alle arena’s – we identificeren een dreiging en schakelen die uit. Onze proactieve aanpak en ons initiatief zijn essentieel voor onze missie.” Het vastberaden optreden van de Libanese regering en het Israëlische leger is zeer slecht nieuws voor het islamitische regime in Iran.

Weer een week voorbij en nog steeds geen hongersnood in Gaza

Wie mijn Telegram volgt, weet dat er genoeg voedsel in Gaza is. Maar ik zal eerlijk toegeven dat er plekken zijn waar honger een probleem kan zijn. Dat komt echter door Hamas, dat – zoals de VN nu eindelijk heeft moeten toegeven – 88% van de hulpgoederen die naar Gaza worden gestuurd, rooft. Maar zoals we allemaal weten: als de media en westerse regeringen zich eenmaal vastgebeten hebben in een leugen, laten ze die niet meer los.

Dat werd vorige week pijnlijk duidelijk bij de acties van de door de VN gesteunde hongersnoodwaakhond, de Integrated Food Security Phase Classification. Hun norm voor een crisis was dat 30% van de kinderen ondervoed moest zijn. In Gaza was dat slechts 16%. Dus verlaagde dit agentschap stilletjes de crisisdrempel naar 15%. En plotseling ‘sterven de kinderen van Gaza van de honger’. Als je denkt dat 16% hoog is, zal ik je niet tegenspreken – ik wil niet dat ook maar één kind lijdt. Maar ik zal er wel bij zeggen dat minstens 36 landen, waarvan cijfers beschikbaar zijn, percentages van 17% of hoger hebben, waaronder Jordanië, Pakistan, Afghanistan, Syrië en Jemen. Hoor je iemand over de kinderen in die landen? Natuurlijk niet. Geen Joden, geen nieuws.

Israël dringt verder door in Gaza

Premier Benjamin Netanyahu heeft zijn vijf oorlogdoelen niet gewijzigd:

1. Hamas ontwapenen;
2. alle gijzelaars vrijlaten, levend of dood;
3. de Gazastrook demilitariseren;
4. Israëlische veiligheidscontrole over de hele Strook;
5. een externe (niet-Israëlische) entiteit die Gaza bestuurt, met uitsluiting van Hamas en de Palestijnse Autoriteit.

Osama Hamdan, de huidige leider van Hamas, eist daarentegen een volledige stopzetting van het ‘agressieve optreden’ in de Gazastrook. Dan willen ze misschien praten. Hamdan moet echter goed opletten waar hij die grote woorden uitspreekt. Doet hij dat in Gaza, dan wordt hij misschien overreden door een tank.

Waar dwazen zich haasten

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio gaf vorige week toe dat er een gedeeltelijke deal met Hamas was gesloten. Vervolgens kondigde de Franse president Emmanuel Macron aan dat Frankrijk van plan was een Palestijnse staat te erkennen, waarop Hamas tegen Rubio zei: “Eh, toch maar niet….” Sinds de Franse verklaring konden andere westerse landen niet snel genoeg op de erkenningstrein springen. Het VK, Australië, Nieuw-Zeeland, Spanje en anderen claimden snel hun korte moment van mediaroem. Binnenkort zullen van de 193 VN-lidstaten er 147 de fictieve Palestijnse entiteit hebben erkend.

Zoals ik al vaak heb gezegd: het zijn altijd anderen die een tweestatenoplossing willen. De Palestijnen zelf willen geen twee staten, alleen één – de hunne. Israël heeft in de ruim zeventig jaar van zijn bestaan talloze keren twee staten aangeboden, maar is er nu klaar mee. 7 oktober heeft dat definitief gemaakt.

In een toespraak tot een delegatie journalisten onder leiding van Newsmax zei minister van Buitenlandse Zaken Gideon Sa’ar: “Een tweestatenoplossing? Een Palestijnse staat in het hart van het Land Israël zou inderdaad een oplossing zijn – voor degenen die ons willen vernietigen. Dat zullen we niet laten gebeuren. Als grote landen zoals Frankrijk en Canada een Palestijnse staat op hun grondgebied willen oprichten, kunnen ze dat doen; ze hebben genoeg land. Maar hier, in het Land Israël, gaat dat niet gebeuren.” In dat verband worden er momenteel gesprekken gevoerd tussen Israël en Zuid-Soedan over het hervestigen van Palestijnen uit Gaza in dat land. De Zuid-Soedanese minister van Buitenlandse Zaken bracht hiervoor vorige week nog een bezoek aan Israël.

Terroristen als terroristen bestempelen

De Moslimbroederschap is een kracht van terreur. Het verschil tussen hen en Hamas of Hezbollah is dat de Broederschap democratische middelen gebruikt voor haar machtsovername. Het begint met een migratie-invasie, waarbij ze inspelen op de emoties van de landen waar ze heen trekken. Ze winnen mensen voor zich met goede daden en vriendelijkheid. Dan betreden ze de politiek en beginnen macht te verwerven in het bestuur. Uiteindelijk komen ze in leiderschapsposities terecht en domineren ze een land. Pas dan beginnen ze hun radicale agenda’s uit te voeren, allemaal zonder ook maar één schot te lossen. Minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio erkent dit, en daarom is de VS bezig om de Moslimbroederschap officieel te bestempelen als een terroristische organisatie.

Zoals je leest leven we in de eindtijd. De periode vlak voor de grote verdrukking zoals onder andere beschreven staat in het bijbelboek Daniël en Openbaring. Vind je het spannend? Maakt het je ongerust over hoe het verder moet? Maak daarom vandaag de keuze om een relatie met God aan te gaan. Dat gaat via zijn Zoon Jezus. Hoe? Kijk de video: Hoe kan ik God leren kennent over de ontwikkelingen in het Midden Oosten en hoe je dit kunt duiden met de Bijbelse Profetieën.

Je kunt dit rechtstreeks – in het Engels – ontvangen door je in te schrijven op de website van Behold Israel. In de engelstalige nieuwsbrief vind je ook alle links naar de bronnen waar de informatie is te verifiëren.

Als je dat nog niet hebt gedaan, word dan lid van  het Telegram-kanaal van Amir Tsarfati. Onlangs passeerde het de 635.000 abonnees, en het neemt nog dagelijks toe. Dat komt omdat Telegram de enige plek is waar iedereen volledig op de hoogte kan worden gehouden van alles wat er gaande is in Israël, het Midden-Oosten en de rest van de wereld, zonder angst om te worden gecensureerd.