Daniel – Tijd met God (24/40)

Na het best wel complexe visioen van Daniël 8 over de ram en de geitenbok, starten we in deze aflevering 24 van De tijd van het einde met een eerste deel over Daniël 9, waarin het visioen over de zeventig jaarweken centraal staat. Voordat we ingaan op de diepe betekenis van dit visioen – en in het bijzonder van de zeventigste jaarweek – kijken we eerst naar wat eraan voorafgaat.

In een eerdere aflevering (15) zagen we al dat Daniël drie keer per dag de tijd nam om met God te zijn. Tijdens een van die momenten leest hij in de boekrol van de profeet Jeremia dat de ballingschap zeventig jaar zal duren. Dat zal niet nieuw voor hem zijn geweest, maar op dat moment realiseert hij zich dat het inmiddels zevenenzestig jaar geleden is dat hij als tiener naar Babel werd meegenomen.

Dat betekent dat het er voor Daniël dan bijna op zou zitten. Eindelijk terug naar zijn geliefde stad en de tempel van God. Maar… de stad lag in puin en van de tempel was niets meer over.

Wanneer Daniël dit beseft en zich ook opnieuw realiseert waaróm zijn volk in ballingschap moest, breekt hij. Wat volgt is een van de meest indrukwekkende gebeden uit de Bijbel. Een gebed waar we van kunnen leren en dat we ook vandaag kunnen meebidden voor Israël.

De tijd van het einde – Daniël 9:1-19